Kilka dni temu kolejnym laureatem literackiej nagrody Nobla został peruwiański pisarz Mario Vargas Llosa. Pozostali autorzy hiszpańskojęzyczni , którzy otrzymali tę nagrodę to: José Echegaray (Hiszpania, 1904), Jacinto Benavente (Hiszpania, 1922), Gabriela Mistral (Chile, 1945), Juan Ramón Jiménez (Hiszpania, 1956), Miguel Ángel Asturias (Gwatemala, 1967), Pablo Neruda (Chile, 1971), Vicente Aleixandre (Hiszpania, 1977), Gabriel García Márquez (Kolumbia, 1982), Camilo José Cela (Hiszpania 1989), Octavio Paz (Meksyk, 1990).
Twórczość Vargas Llosy jest dość dobrze znana i bardzo ceniona w Polsce, wiele jego książek zostało przetłumaczonych na język polski. Czytałam kilka jego powieści, ale nie jestem nimi zachwycona. Z autorów południowoamerykańskich zdecydowanie wolę Alejo Carpentiera, Julio Cortázara czy Gabriela Garcíę Márqueza .
Natomiast prawie cała współczesna literatura hiszpańska należy do moich ulubionych (obok niemieckiej i angielskiej). Pisarze, których znam całą twórczość (po hiszpańsku) to Eduardo Mendoza, Antonio Muñoz Molina i Javier Tomeo. Niektóre z ich powieści są dostępne w języku polskim, zachęcam do przeczytania jakiejś, to naprawdę ciekawa proza. Na początek warto przeczytać coś Mendozy lub Tomeo: to przeważnie lekkie historyjki, z ciekawą akcją i dużą dozą humoru. Natomiast powieści Muñoza Moliny są trudniejsze i w stylu i w problematyce (wojna, terroryzm, przestępczość), ale są napisane pięknym językiem i akcja naprawdę wciąga. Nie brak w nich wątków miłosnych, rozważań o życiu, o odpowiedzialności czy śmierci.
Cieszy mnie, że ostatnio tłumaczy się coraz więcej literatury hiszpańskojęzycznych autorów na język polski. Ale warto uczyć się hiszpańskiego: najlepsze tłumaczenie nie zastąpi oryginału, w odkrywaniu piękna innej kultury lepiej zostać sam na sam z autorem.